Trochę o moim samopoczuciu

Ostatnio jest źle, bardzo źle...

Nawet nie wiem jak to wszystko opowiedzieć, przybieram się do tego już bardzo długo. Ale spróbuje oddać to wszystko najlepiej jak potrafię.

Nie czuję się jak prawdziwa kobieta, nie czuję się tak jakbym miała 22 lata, ani nawet jakbym była cokolwiek warta, nie czuję się kimkolwiek i jakkolwiek.

Czuję obrzydzenie do siebie samej, od paru dobrych miesięcy nie patrzę nawet w lustro. I nie chodzi tu tylko o wagę i o wygląd. Brzydzę się własnej osoby. Nie czuję też w ogóle szczęścia od jakiegoś roku, wiem kiedy powinnam się cieszyć, ale nie czuję tego, jakby mój organizm przestał reagować na pozytywne bodźce. Ciągłe zmęczenie i dosyć wszystkiego to codzienny standard. Przestałam o siebie dbać, chodzę ubrana w worki, a gdybym mogła to najchętniej nawet bym się nie myła (wiem jak źle to brzmi). 

Wszystko mnie zniechęca. A chciałabym tak dużo, jednak gdy o tym pomyślę, to głos w głowie mi mówi "Ty!!! Nawet nie próbuj i tak nie dasz rady". Każda porażka pogłębia ten stan. I tak to czuję, że nic nigdy nie osiągnę i że nawet już nie powinnam próbować. 

W dodatku On traktuje mnie źle, jak worek treningowy, na którym może się wyżyć (nie fizycznie oczywiście). Jest typowym narcyzem, ciężko się z takim żyję. Czasami zastanawiam się czy to ma jeszcze sens. Zaczęłam go odsuwać od siebie. Zresztą to samo z moimi przyjaciółmi i bliskimi. Przestałam wychodzić do ludzi, pogłębiam swoją depresję w czterech kontach. 

Strasznie żyję przeszłością, choć ciężko było mi się do tego przyznać. Żyję tym co było złe, ale też porównuję się do tego co kiedyś było dobre, a teraz już nie jest. Sama sobie robię krzywdę w ten sposób i nie umiem przestać. Chyba uwielbiam być dla siebie katem, wolę cierpieć sama przez siebie, niż przez kogoś. Boję się, że ktoś mnie krzywdzi, więc robię to sobie sama. Ale świetnie udaję i kłamię, całemu mojemu otoczeniu, wmawiam że wszystko jest okej, choć w środku rozpadam się na małe kawałeczki.