Życie jest niesprawiedliwe

Czasami myślę sobie, że jest okej, że idzie mi coraz lepiej i wszystko zaczyna się jakoś układać. I wtedy zawsze coś nadciąga, coś złego, coś co wszystko zepsuje i na co niczym sobie nie zasłużyłam.
Właśnie tak jest teraz. Do końca sierpnia mam pracę (bo na miesiąc przedłużyłam), później zostaje mi tylko jedna w której nie wiem ile zrobię, dosłownie może to się wahać od 600-1800zl. W dodatku mam zamiar zacząć studia zaoczne, na co też są potrzebne pieniądze. A na dodatek jak już ugadaliśmy się (wraz z chłopakiem) na przedłużenie umowy najmu mieszkania, to parę dni później dowiedzieliśmy się, że z powodu spraw rodzinnych właściciela jednak musimy nasze mieszkanko opuścić.
Czuję się załamana, to dla mnie naprawdę dużo. Powoli sobie przestaje radzić, zwłaszcza, że od nikogo nie mam wsparcia. Mój chłopak mnie zawiódł po całej linii. Powinien mnie wspierać, przecież tkwimy w tym razem, ale nie, to przecież wysztko moja wina. Ciągłe oskarżenia jak ja mogłam nie szukać pracy wcześniej,nie poprawić mojego CV. Przecież oboje musimy zarabiać. Z jednej strony tak, ale kiedy przez ponad pół roku praktycznie utrzymywałam go i wypruwałam sobie flaki żeby związać koniec z końcem, to było okej, a i tak potrafiłam usłyszeć, że jestem egoistką. W dodatku wtedy zaczął się jego problem z alkoholem. Po nim robi sie straszny, okrutny, sprawia, że psychicznie umieram w środku potrafi mi wspomnieć cos czego bardzo żałuję i za co przeprosiłam i niby mieliśmy o tym zapomnieć, a także najmniejsze głupoty, które w jego ustach i tak sprawiają, że w moje serce wbijają się kolejne szpileczki.
Najgorsze jest w tym to, że ja nie mogę okazać słabości, bo już nic z niczego nie zostanie. Chowam głowę w piasek kiedy trzeba, a płaczę w ukryciu. Ale ja wiem, że w końcu tak nie wytrzymam i źle się to skończy. Tylko kto mi wtedy pomoże? Nikt, jestem zdana sama na siebie. Niose ciężar i to nie tylko swój, a czasami wręcz modlę się, żeby to był koniec, bo ten wewnętrzny ból i samotność, to coś co mnie przerasta.